Rozdział VI: Picture, you’re the queen of everything, Far as the eye can see under your command. + WAŻNE INFO.

>Z perspektywy Melanie<

-Co się tam dzieje? – spytałam, ale odpowiedziała mi tylko cisza. Teraz pozostało mi tylko czekać, aż ‘Nialler’ oberwie od Zayna. Tak długo nie rozmawialiśmy, a on woli poświęcać te kilka minut na ganianie za jakimś Niallerem. Cichutko westchnęłam. Dobrze, że w ogóle zadzwonił – szepnął cichy głosik w mojej głowie. Niby racja, bo ostatnio coraz rzadziej gadaliśmy. Może ten X-Factor to był zły pomysł? Może przez ten program stracę przyjaciela? Nie, nawet nie wolno mi tak myśleć. Nie mogę być taką egoistką. Zayn spełnia swoje marzenia i jako jego przyjaciółka powinnam się cieszyć. I tak właśnie zrobię. Ale teraz nie chcę mu przeszkadzać. Już miałam się rozłączyć, gdy w słuchawce rozległ się cichy szum.

-Halo? – usłyszałam męski głos.

-Zayn? – spytałam z powątpiewaniem. Osoba w słuchawce wcale nie brzmiała jak Zayn.

-Nie – zaprzeczył mój rozmówca. –Louis.

Louis, Louis…jaki Louis? – spytałam się w myślach. Aha, kumpel Malika.

-Miło mi – uśmiechnęłam się, chociaż wiedziałam, że chłopak tego nie zobaczy. No cóż, mogę poszczerzyć się do słuchawki. –Jestem Melanie.

-Melanie? – Louis był zdziwiony. –Aaa, dziewczyna Zayna – powiedział po chwili.

-Przyjaciółka – sprostowałam. –Nie mam pojęcia, dlaczego ludzie uważają, że jestem jego dziewczyną.

-A nie chciałabyś nią być?

-Nie, nie chciałabym – zaprzeczyłam. –Jesteśmy przyjaciółmi od prawie dwóch lat i nie chcę tego psuć. A właściwie, to dlaczego ja się tobie zwierzam?

-Bo jestem Louis Tomlinson! – oznajmił dumnie chłopak. -Wraz z Zaynem i trzema innymi chłopakami założyłem zespół i jesteś naszą pierwszą fanką.

-Skąd pewność, że jestem waszą fanką? – uniosłam jedną brew. Przez chwilę w słuchawce zapanowała cisza, a potem  Louis zaczął śpiewać.

Picture, you’re the queen of everything,

Far as the eye can see under your command.

I will be your guardian when all is crumbling

I’ll steady your hand.

You can never say never

While we don’t know when

But time, time and time again

Younger now than we were before.

-I co? – spytał, gdy zakończył śpiewanie.

-To było… - wyjąkałam. -…wow.

-Widzisz, jesteś naszą fanką – zaśmiał się Lou.

-Jak na razie to jestem tylko twoją fanką – odparłam, wesoło się śmiejąc. –No i trochę Zayna – dodałam szybko. –A skoro mowa o Zaynie, to gdzie on jest?

-Stoi koło mnie i chce zabrać mi telefon – mruknął Tomlinson. –Mam ci go dać, czy wolisz porozmawiać ze swoim idolem?

-Hmm… - zamyśliłam się na chwilę. Skoro Zayn nie miał dla mnie czasu, to teraz mu się odpłacę. A Louis to taki miły dodatek do zemsty. –Zdecydowanie wybieram idola, panie Tomlinson – oświadczyłam pewnie.

-Idol czuje się zaszczycony – mruknął Lou. –Okej, Zayn już nie będzie przeszkadzał. Poszedł zrobić Niall'owi coś do jedzenia.

-Na miejscu Niall'a, nie jadlabym tego, co przygotuje Zayn – parsknęłam cichym śmiechem.

-To już problem Niallera i Malika – stwierdził chłopak. Musiałam się z nim zgodzić.

-Fajnie mi się z tobą gada, Louis – przyznałam szczerze. –Ale jestem trochę zmęczona. Zayn obiecał, że zaprosi mnie na live, więc będziemy mieli okazję porozmawiać w realu. Zresztą przed live'm jeszcze wracacie do domu, prawda? Może wtedy się zobaczymy. Dobranoc – dodałam, chcąc się rozłączyć.

-Czekaj, dasz mi swój numer? – spytał niepewnie Lou. –Nie chcę wydzwonić Zayn'owi całej kasy z konta – wyjaśnił, słysząc, że się waham.

-Jasne, pisz… - zaczęłam dyktować numer mojego telefonu, po czym grzecznie się pożegnałam i rozłączyłam. Chwilę później dostałam smsa od nieznanego numeru o treści: ‘Kolorowych snów, fanko. Lou. xx’ Nie miałam siły na niego odpisywać. Uśmiechnęłam się tylko do wyświetlacza i opadłam bezwładnie na miękkie poduszki.

>Z perspektywy Zayna<

-Louis – wymówiłem starannie jego imię. –Po co ci numer do Melanie?

-Hę? – chłopak uniósł jedną brew do góry.

-Nie udawaj głupka – mruknąłem. –Słyszałem, jak prosiłeś ją o numer telefonu.

-Stary – Lou pokręcił głową z niedowierzaniem. –Podsłuchiwaleś?

-Nie – zaprzeczyłem. –Po prostu zbyt głośno gadasz.

-Czyli podsłuchiwałeś – stwierdził pewny siebie Tomlinson.

-Mniejsza – oznajmiłem, wzruszając ramionami. -No więc? Odpowiesz mi? – spojrzałem na Louisa z uwagą.

-Jasne – skinął głową. –Pomyślałem, że skoro ty nie masz dla niej czasu, to będę jej zastępczym przyjacielem. Na okres tymczasowy.

-Spoko – prychnąłem, nawet na niego nie patrząc.

-Jesteś zazdrosny – powiedział po chwili milczenia Louis.

-Wcale nie.

-To dlaczego się wściekasz? – zapytał, patrząc prosto w moje oczy.

-Nie wściekam się. Jestem po prostu zmęczony – wyjaśniłem.

-Dobra, dobra – Louis podrapał się po skroni. –Ja wiem swoje.

-Zamknij się, okej? – warknąłem w stronę bruneta. –Nie jestem zazdrosny o Melanie, czaisz?

-Mhm… - Lou skinął głową. Zaczynał mnie powoli denerwować. Nie byłem zazdrosny o Melanie. Nie kochałem jej. Przynajmniej nie tak, jak chłopak kocha dziewczynę. Musiałem szybko coś wymyślić.

-Nie jestem zazdrosny o Melanie, bo zakochałem się w kimś innym – zacząłem niepewnie.

-We mnie? - Tomlinson spojrzał na mnie zszokowany.

-Nie, kretynie – zaprzeczyłem, wybuchając dzikim śmiechem. Louis zawsze potrafił rozładować napięcie. Mimo to, nie uważałem tematu za skończony.

-To w kim? – brnął dalej Lou.

-W… - zamyśliłem się na krótką chwilę. –…w Rebecce – wypaliłem, zanim zdążyłem głębiej się nad tym zastanowić.

-W tej lasce, co z nią gadałeś w autokarze?

-Tak, właśnie w tej – przytaknąłem.

-Nie żartuj! Chooociaż...w sumie jest całkiem ładna! – wykrzyknął Louis. –Ej, chłopaki! Chodźcie tutaj szybko. Zayn…

-Zamknij się – przerwałem mu. –Nie wszyscy muszą wiedzieć. Obiecaj, że im nic nie powiesz, okej?

-Dooobra – odparł niechętnie Lou. –Chłopaki, nie musicie już przychodzić. Zayn założył spodnie – krzyknął w stronę schodów. Cicho się zaśmiałem. Czasami Louis bywał bardzo irytujący, ale nie dało się go nie lubić. Miał w sobie coś takiego...coś takiego, co ja zawsze chciałem mieć. Mimo to, nie zazdrościłem mu. Wręcz przeciwnie, cieszyłem się, że mam takiego przyjaciela. I oczywiście trójkę innych, którzy byli równie fajni jak Lou. No i Melanie. Melanie, którą ostatnio zaniedbałem. Przez, którą musiałem okłamać Tomlinsona. A teraz jeszcze muszę udawać, że kocham Rebeccę. Dobra, dam radę. Teraz muszę zrobić coś, żeby Lou uwierzył mi w stu procentach. Wziąłem do ręki telefon i włączyłem na twittera.

-Co ty tam robisz? – zapytał zaintrygowany Louis i zajrzał mi w wyświetlacz.

-Sprawdzam twittera – odparłem.

Gdy Louis stracił zainteresowanie zawartością mojego telefonu, wpisałem w wyszukiwarce hasło: Rebecca Ferguson i wszedłem na jej profil. Bez zastanowienia kliknąłem FOLLOW i tweetnąłem do Becky: ‘Jak tam eliminacje w domach jurorskich? W sumie, to nie wiem po co się pytam, na pewno poszło Ci świetnie! Mam nadzieję, że zobaczymy się niedługo w odcinkach na żywo :) xxx’

*następnego dnia*

-Zayn, wstawaj! Za godzinę przyjeżdża po nas autokar, a ty spędzasz co najmniej trzydzieści minut w łazience! – ze snu wyrwał mnie czyjś głos. Po akcencie rozpoznałem, że jego właścicielem jest Niall.

-Jeszcze pięć minut – mruknąłem, obracając się na drugi bok.

-Liam! – krzyknął blondyn. –Obudź Malika, bo mnie nie słucha. Ja pójdę obudzić Hazzę, a potem coś zjem.

-Spoko – odparł Payne. Chwilę potem wyczułem, że nade mną stoi. Wydałem z siebie pomruk niezadowolenia.

-Pięć minut ludzie! Czy to tak dużo? – poskarżyłem się, zakrywając uszy poduszką.

-Sam tego chciałeś – Liam przybliżył głowę do moich zakrytych uszu, po czym zaczął śpiewać:

Today you don’t feel like doing anything

You just wanna lay in your bed,

Don’t feel like picking up your phone

So I leave a message at the tone

‘Cause today you swear you’re not doing anything!

You’re gonna kick your feet up and stare at the fan

Turn the TV on

Throw your hand in your pants

Nobodys gon’t tell you: You can’t!

You’ll be lying on the couch just chillin’ in your snuggie

Click to MTV so they we teach you how to dougie

Cause in your castle you’re the freakin’ man

Oh!

-Liam, zamknij się, proszę – powiedziałem błagalnym tonem. Nienawidziłem dni, kiedy musiałem wcześnie wstawać. Miałem nadzieję, że Liam to zrozumie. Niestety on kontynuował swój występ.

Yes! You said it!

You said it!

You said it ‘cause you can.

Today you don’t feel like doing anything

You just wanna lay in your bed, ouoho…

-Dobra już, dobra – syknąłem, podnosząc się z łóżka. –Wstaję. Zadowolony?

-Nawet nie wiesz, jak bardzo – odparł Liam ze śmiechem. Zirytowany rzuciłem w niego poduszką, po czym oboje się roześmialiśmy.

-Śpiąca królewna już wstała? – spytał Louis, wychylając głowę zza framugi drzwi.

-Nie, bo książę Tomlinson jej nie pocałował – mruknąłem rozżalony pod nosem i opadłem z powrotem na poduszkę.

-Bo książę Tomlinson, może całować tylko księcia Harry'ego! – oświadczył Hazza. Nawet nie zorientowałem się, kiedy wszedł do pokoju.

-Zaaaaaayn! – zawył Niall, po czym wskoczył na moje łóżko. –Idź do łazienki się szykować, bo nie chcę dostać od Simona za spóźnienie – dodał i ugryzł kawałek marchewki. Nie uszło to uwadze Louisa.

-Ekhm…Niall? – chrząknął.

-Tak, Louis?

-Mam nadzieję, że to nie moja marchewka – powiedział, patrząc groźnie to na Nialla, to na pomarańczowe warzywo. Kiedy Horan ujrzał minę Louisa, wybiegł na korytarz i z krzykiem zaczął uciekać. Pokręciłem rozbawiony głową, po czym wziąłem przygotowane wcześniej ciuchy i poszedłem do łazienki. Ubrałem się w szare dresy, niebiesko bialy t-shirt, moje ulubione czarne nike i szarą bluzę. Włosy zaczesałem do góry, ale nie chciało mi się ich zbytnio układać, więc założyłem na głowę czarną czapkę. Z łazienki wyszedłem po około piętnastu minutach. W pokoju czekali na mnie już Harry, Liam, oraz Louis i Niall, którzy przestali się gonić. Wzięliśmy swoje bagaże i szybko zbiegliśmy do autokaru. Wszyscy już na nas czekali. Simon zlustrował mnie, Nialla, Louisa, Liama i Hazzę wzrokiem.

-To przez Zayna! – usprawiedliwił się Nialler, wskazując na mnie palcem.

-Wcale nie – zaprotestowałem. –Spędziłem w łazience tylko piętnaście minut, Horan.

-Wystarczyło, żeby się spóźnić – mruknął blondyn i spojrzał na mnie zaczepnie.

-Zayn, Niall, ruszcie tyłki i zajmijcie miejsca – warknął Hazza w naszą stronę. –Blokujecie wejście.

-Racja, sorki – bąknąłem, po czym usiadłem na samym tyle. Reszta szybko do mnie dołączyła, po czym autokar ruszył w stronę Londynu.                                                                                                                                                                                                                                                                         

~

Rozdzial VI gotowy. Taki sobie. Hahah, wiem, że to ‘przestali się gonić’ brzmi dość dziwnie, ale nevermind :D Pisząc ten rozdział słuchałam piosenki The Fray – Never Say Never, stąd też pomysł na to, aby Lou zaśpiewał Melanie fragment tego oto właśnie utworu :) Dobra, chłopaki wracają właśnie do Londynu (Tak, w moim opowiadaniu, wszyscy, oprócz Niallera i Hazzy mieszkają w Londynie. Zayn mieszka ze swoją siostrą Doniyah , Louis sam, a Liam ze swoim kumplem.) więc teraz mogę rozpocząć jakiś romansik, hyhyhyhy. Ale przed tym, informacja, o której pisałam wcześniej. No więc, z racji tego, że są wakacje, ja też wyjeżdżam. Wcześniej nie miałam takich planów, ale wyszło jak wyszło i na miesiąc jadę za granicę. Jeśli będę mieć tam dostęp do laptopa, to rozdziały będą się w tym czasie pojawiały, ale jeśli nie, to nowy dodam dopiero za miesiąc. Przepraszam wszystkich i mam nadzieję, że będziecie czekać :)