Rozdział V : Cierra el pico, Zayn! Me cago en la puta! Moja ręka!

>Z perspektywy Zayna<

-Zayn! – usłyszałem swoje imię. –Wiedziałam, że się jeszcze spotkamy.

Uniosłem lekko głowę. Nie potrzebnie się zamartwiałem. Przede mną stała Rebecca Ferguson we własnej osobie.

-Cześć, Becky – uśmiechnąłem się do dziewczyny. -Usiądź – skinąłem głową na wolne miejsce obok mnie.

-Dzięki – brunetka odwzajemniła uśmiech. –Fajnie, że obydwoje się dostaliśmy.

-Zgadzam się – przytaknąłem. –Chociaż nie dostałem się do kategorii Boys – dodałem tajemniczo.

-Jak to? Przecież tu siedzisz – Rebecca popatrzyła na mnie jak na wariata.

-Scherzinger, Cowell i Welsh połączyli mnie w zespół – wyjaśniłem. –Razem z tamtymi debilami, którzy patrzą na nas zza foteli i myślą, że niczego nie widzę – syknąłem bardziej w stronę chłopaków, niż Becky.

-Debilami? Jestem urażony. Nie dostaniesz chipsa z X-Factora – oświadczył Nialler, po czym wychylił się zza fotela. Reszta poszła za jego przykładem.

-Najlepszymi debilami na świecie – poprawiłem się. –Pasuje?

Wszyscy czworo jak na komendę skinęli głowami. Chwilę później po autobusie rozniósł się nasz donośny śmiech.

-Cześć, jestem Rebecca – oznajmiła Becky, gdy tylko trochę się uspokoiliśmy. –Miło mi was poznać.

-Ja jestem Louis – Tomlinson wyciągnął rękę w stronę brunetki. –To ciacho z lokami to Harry, ale jest niestety zajęty…przeze mnie – dodał, wybuchając śmiechem. Po chwili jednak kontynuował przedstawianie chłopaków. –Ten wysoki, uśmiechnięty to Liam, a ten wiecznie głodny blondyn to Niall.

-A Zayna już znasz – dodał Hazza, patrząc na mnie znacząco. Zignorowałem to.

-Widzę, że Louis wziął sobie do serca, że jest najstarszy z nas i… - nie dane było mi dokończyć.

-Zamknij się, Malik – warknął w moją stronę. Posłałem mu wyzywający uśmiech i zaraz tego pożałowałem. Louis wyrwał Niallerowi chipsy, po czym je na mnie wysypał. Kilkakrotnie potrzepałem głową, chcąc usunąć słony przysmak z  moich włosów.

-Moje chipsy! – zawołał zrozpaczonym głosem Niall, po czym uklęknął i zaczął zbierać swoje jedzenie do paczki.

-Fuj… - mimowolnie się skrzywiłem. –A co do ciebie Louisie Tomlinsonie…oświadczam ci, że pożałujesz zniszczenia mojej fryzury – wstałem z autobusowego fotela i wtedy kierowca gwałtownie zahamował. Wylądowałem na kolanach Lou.

-To miała być ta kara? – zakpił Tomlinson. –Jeśli chodzi o mnie, możesz częściej siadać na moich kolanach.

Parsknąłem głośnym śmiechem.

-Louis mnie zdradza – Harry rozłożył bezradnie ramiona i odwrócił się do okna.

-Wcale nie! – zaprotestował Lou, spychając mnie ze swoich kolan. Szybko zabrał się za pocieszanie Hazzy, który chwilę później głośno się zaśmiał. Wróciłem na swoje miejsce.

-Jesteście uroczy – oświadczyła Rebecca, a kąciki jej ust powędrowały ku górze.

-Dzięki – odpowiedziałem i odwzajemniłem uśmiech.

-Macie jakąś nazwę? – dziewczyna spojrzała na mnie pytająco.

-One Direction – wtrącił się w naszą rozmowę Styles. –Ja wymyśliłem!

-Na wywiadach też będziesz się tak popisywał? – spytał Niall, kiedy skończył zbierać wszystkie chipsy. Hazza skinął twierdząco głową, a Horan w odpowiedzi pociągnął go za włosy. Naciągali się tak przez całą drogę do domów jurorskich. Lou z Liamem grali w pokera na pieniądze, a ja z Becky rozmawialiśmy. Z każdym przystankiem a autokarze było coraz mniej osób. Rebecca też w końcu musiała wysiąść. W pojeździe zostały tylko same grupy. Wraz z naszym osobistym mentorem – Simonem Cowellem. Wreszcie autobus stanął. Naszym oczom ukazała się olbrzymia willa. Już od samego patrzenia, żałowałem, że będziemy mieszkać tutaj tylko kilka dni. Każda grupa dostała swój pokój z odpowiednią liczbą łóżek, łazienką i małą salą do prób. Hazza oglądał nasze nowe lokum z niezadowoleniem.

-Chcę spać z Louisem! – zaprotestował.

-Ty bez Louisa nie wytrzymasz chyba ani chwili – westchnął rozbawiony Liam.

-Dokładnie tak – Styles skinął głową i wybiegł do łazienki.

-Okej. Liam, chodź, pomożesz mi – podniosłem się z krzesła. Liam również wstał i podszedł do mnie.

-Myślimy o tym samym? – uniósł jedną brew.

-Jeśli myślałeś o wyrzuceniu Harrego za okno, to zgadza się – skinąłem twierdząco głową. –Myślimy o tym samym.

-Nie do końca o to mi chodziło – zaśmiał się Payne.

-Wiem, wiem – odpowiedziałem i uśmiechnąłem się do niego. –Chciałem być zabawny.

-Udało ci się.

-Dzięki – skinąłem głową. -Teraz musimy przysunąć do siebie dwa łóżka. Harold będzie szczęśliwy…

-I zacznie znowu chodzić nago – dokończył za mnie Liam, po czym jednocześnie parsknęliśmy śmiechem. Nagość Hazzy była zaraźliwa.

Kończyliśmy właśnie przysuwać łóżka, kiedy do pokoju wszedł Harry. Widząc moje i Liama dzieło, szeroko się uśmiechnął.

-Dzięki chłopaki! – krzyknął uradowany. –Lou, chodź tutaj! Zayn i Liam odwalili za ciebie całą robotę! Mówiłem, żebyś dłużej rozmawiał przez telefon.

-Ty kręcona żmijo – syknąłem w stronę Stylesa.

*kilka godzin później, eliminacje*

Wiedziałem, że jesteśmy świetnie przygotowani, ale jakiś złośliwy głosik w mojej głowie, podpowiadał mi, że coś zawalę i przeze mnie cały zespół odpadnie.

-Zayn, Ogarnij się – Louis klepnął mnie w tyłek, kiedy podzieliłem się znim moimi zmartwieniami. –Jak coś zepsujesz, to po prostu cię zabiję – dodał z wesołym uśmiechem.

-Dzięki Lou – odparłem z sarkazmem. –Wiesz jak pocieszyć człowieka.

Nie mieliśmy okazji dłużej pogadać, ponieważ Liam obwieścił nam, że mamy zejść na dół i zaśpiewać przed wyrocznią (Cowellem). Wziąłem kilka głębszych oddechów. Teraz, albo nigdy Malik – pokrzepiłem się w myślach. Będzie dobrze, jesteśmy przecież świetni. Zszedłem na dół z Liamem i Louisem. Hazza i Niall już na nas czekali.

-Chłopaki, damy radę… - oświadczył Niall, ale jego głosie usłyszałem nutkę zwątpienia.

-Jasne, że damy – przytaknął mu Lou. –Jesteśmy przygotowani, wszystko pójdzie tak jak planowaliśmy. Harry, otwieraj te drzwi.

-Okej, chwila prawdy – szepnął Hazza i lekko pchnął duże wrota(xd).

Simon już na nas czekał. Skinął tylko głową, dając nam tym samym znak, żebyśmy zaczęli. Spojrzałem na Liama, który miał śpiewać początek i uśmiechnąłem się do niego z entuzjazmem. Rozbrzmiała muzyka. A my? My zachowywaliśmy się tak, jakbyśmy byli zespołem od kilku lat.

Liam:

I thought I saw a girl brought to life,

She was warm, she came around, she was dignified

She showed me what is was to cry.

You couldn’t be that girl, I adored.

You don’t seem to know, seem to care, what your heart is for,

But I don’t know her anymore.

Hazza:

There’s nothing left I used to cry,

My conversation has run dry,

That’s what’s goin’ on,

Nothing’s fine. I’m torn…

Razem:

I’m all out of faith,

This is how I feel,

I’m cold and I’m shamed,

Lying naked on the floor.

Illusion never changed,

Into something real.

I’m wide awake and I can see the perfect sky is torn,

You’re a little late, I’m already torn…

Ja (W sensie, że Zayn. Przypominam, że ciągle piszę jako on.):

I’m already torn…

Hazza:

There’s nothing left I used to cry,

My inspiration has run dry

That’s what’s goin’ on,

Nothing’s fine. I’m torn…I’m torn…

Nothing’s fine. I’m torn.

Razem:

I’m all out of faith,

This is how I feel,

I’m cold and I’m shamed,

Lying broken on the floor

Illusion never changed,

Into something real.

I’m wide awake and I can see the perfect sky is torn,

You’re a little late, I’m already torn…

Ja:

I’m already…I’m already torn…

Razem:

 Torn…

Hazza:

Oh, Torn…

Gdy skończyliśmy Simon Cowell patrzył na nas z uśmiechem. Byliśmy ostatnim zespołem, który dzisiaj przed nim wystąpił. Teraz pozostaje tylko czekać. Wyszliśmy na korytarz.

-Wow – szepnął Niall. –Uwielbiam z wami śpiewać.

-Robisz to dopiero pierwszy raz przed jakąkolwiek publicznością, Horan - mruknąłem, mrużąc oczy niczym drapieżny kot.

-Obyśmy tylko przeszli dalej – dodał cicho Liam.

Chwilę później Simon zawołał nas do siebie.

-Wiecie co? – zaczął. –Kiedy połączyliśmy was w zespół, nie podejrzewałem, że tak szybko się ze sobą zgracie. Nie miałem pojęcia, czy ten eksperyment wypali, ale teraz mogę otwarcie wam powiedzieć, że jestem was pewny. Połączenie was w zespół, to był świetny pomysł. Wy jesteście świetni. Chcę, żeby ten eksperyment rozwijał się dalej. Na oczach widzów. Na scenie X-Factora. Przechodzicie! Miejmy nadzieję, że dojdziecie do finału.

-Ale na poważnie!? – wrzasnął Nialler i rzucił się Cowellowi na szyję. Popatrzyliśmy na niego jak na kosmitę.

-Jak najbardziej – oznajmił Cowell. –Gratuluję. Możecie iść zadzwonić do rodzin. I weźcie swojego przyjaciela ze sobą, zanim zrobi sobie, lub mi jakąś krzywdę – dodał rozbawiony.

Razem z Liamem odciągnęliśmy Nialla od Simona i całą piątką wróciliśmy do pokoju.

-Chciałbym to jakoś uczcić – powiedział Hazza, kiedy usiedliśmy na łóżkach.

-Ja też – zgodziłem się. –Ale Simon zabije nas, jeśli wrócimy, ekhm…lekko wstawieni.

-Malik, masz 17 lat – zauważyl Louis. –Według prawa, nie wolno ci pić alkoholu. Tylko ja mogę legalnie go spożywać – wytknął w moją stronę język.

-Robisz to specjalnie? – uniosłem jedną brew. –Za to, co powiedziałem ci w autokarze?

-Dokładnie – przytaknął. –Będę na każdym kroku podkreślał, że jestem od ciebie starszy i mam więcej praw.

-Wiesz co, Louis? – spojrzałem na Tomlinsona. –Co z tego, że jesteś starszy, skoro i tak zachowujesz się jak dziecko? – spytałem, przygryzając wargę.

-Och, Zayn! – wykrzyknął Lou. –To najlepszy komplement, jaki kiedykolwiek usłyszałem, dziękuję.

-Do usług, stary – uśmiechnąłem się. –Gdzie reszta? – rozejrzałem się po pokoju. Dopiero teraz uświadomiłem sobie, że Niall, Liam i Harry gdzieś zniknęli.

-Niall ogląda telewizję i coś je, Liam pewnie dzwoni do domu, a Harry… - przerwał mu przeraźliwy pisk. -Hazza jest pod prysznicem –stwierdził Lou. –Zatarł sobie oczy szamponem. Już biegnę, Haroldzie! - krzyknął i ruszył w stronę łazienki. Pokręciłem rozbawiony głową, po czym wyszedłem na korytarz. Liam faktycznie rozmawiał z rodziną. Też będę musiał to zrobić, ale później. Kiedy nikt nie będzie mi przeszkadzał. Zszedłem do salonu. Louis i tym razem był nieomylny. Niall siedział na kanapie i pałaszował drugą paczkę chipsów.

-Horan! Dawaj chipsa! – wrzasnąłem i ruszyłem biegiem w stronę blondyna.

-Nie! Chipsy są moje, kocham je, a one kochają mnie – odparł Nialler, przytulając paczkę do piersi.

-Obiecałeś – wytknąłem mu, wskakując na kanapę.

-Wiem, ale został mi już ostatni – Niall rozłożył bezradnie ręce, po czym pomachał mi chipsem przed oczami. Skorzystałem z okazji i chwyciłem chipsa w zęby, gryząc przy tym dłoń Niallera.

-Niestety, już nie został ci żaden – wytknąłem język w stronę blondyna.

-Cierra el pico, Zayn! Me cago en la puta! * Moja ręka!

-Ty mówisz po hiszpańsku? – spojrzałem ze zdziwieniem na Nialla, który oglądał swoją dłoń. Zignorował moje pytanie. Podniósł się z kanapy i zlustrował mnie groźnym wzrokiem. Po chwili na mnie skoczył.

-Odryzę ci palca, Malik! – odgrażał się. –Albo całą rękę, żebyś nie mógł już mi kraść chipsów. Kiedy chłopak zaczął kłapać zębami tuż przy mojej dłoni, zacząłem śmiać się i krzyczeć na zmianę. Po kilku minutach nieudolnych prób odgryzienia mi palca, Niall zmienił taktykę. Uspokoił się, usiadł na mom brzuchu i zaczął mierzwić moją fryzurę.

-Horan, złaź ze mnie! – warknąłem. –Wiesz ile czasu układałem tą fryzurę?

Niall przyjrzał mi się uważniej.

-Och, Malik – prychnął rozbawiony. –Tak wyglądasz jeszcze seksowniej.

-Dzięki Niall – odpowiedziałem. –Ty bez ręki też byś seksownie wyglądał. I bez swojego chipsa. Te twoje niebieskie oczy… - parsknąłem wesołym śmiechem.

-Zayn, twoja dziewczyna byłaby zazdrosna – wytknął mi blondyn.

-Hę? – spojrzałem na niego ze zdziwieniem. –Melanie nie jest moją dziewczyną.

-Racja, bo gdyby była, już dawno byś do niej zadzwonił.

-Mógłbyś się zamknąć? Proszę – wycedziłem. –To tylko przyjaciółka, ale w jednym masz rację. Powinienem do niej zadzwonić – dodałem, biorąc do ręki telefon.

-Halo? – usłyszałem zaspany głos.

-Cześć Mel – powiedziałem z entuzjazmem. –Obudziłem cię?

-Tak trochę – przyznała dziewczyna. –Co tam?

-Super. Przeszliśmy do odcinków na żywo!

-Serio? Gratuluję gwiazdo! – zaśmiała się melodyjnie dziewczyna.

-Jaka tam gwiazda? – uniosłem brew. –Chociaż chciałbym. Ale jak dobrze pójdzie, to może akurat? Nasz nowy cel: finał – oznajmiłem wesoło. –A co u ciebie?

-Nic nowego – ziewnęła. -Oprócz tego, że ludzie w szkole widzieli cię na castingach w tv i nagle wszyscy chcą się ze mną przyjaźnić.

-Jak wrócę do domu, to wszystko będzie tak jak dawniej. Obiecuję – mówiąc to, zauważyłem, że Niall mnie naśladuje. –Nialler, palancie! Oberwiesz. Mel, zaraz będę z powrotem. Dosłownie dwie minutki – mruknąłem do słuchawki, po czym odłożyłem telefon na stolik i zacząłem gonić za Horanem.

~

Rozdział V, lubię go, nawet bardzo. Coraz lepiej pisze mi się to opowiadanie i bardzo się z tego powodu cieszę. Dziękuję za komentarze i za miłe słowa, czytam wszystkie i uśmiecham się jak głupia do monitora :)

*To co powiedział Nialler, to nic innego jak przekleństwa w j.hiszpańskim, które znalazłam na necie, a znaczą one mniej więcej: ‘Zamknij mordę, Zayn. Ja pie*olę.’ Translator rządzi ;> 

[EDIT z 16 lipca, godz. 21:39]

Na Cause We Are The Same pojawiła się nowa, piąta już notka. Chcesz dowiedzieć się, co nowego u buntowniczego Malika? Wpadaj i czytaj już dzisiaj :3