Rozdział IV: Przyszliśmy na castingi oddzielnie, a teraz jako zespół pójdziemy w jednym kierunku.

>Z perspektywy Zayna<

Kiedy usłyszałem swoje nazwisko miałem ochotę skakać ze szczęścia. Jeszcze jedna szansa? Spoko, wchodzę w to i mam nadzieję, że reszta chłopaków też się zgodzi. Jesteśmy w podobnym wieku, na pewno się dogadamy. Kto wie? Może przejdziemy przez kolejny etap? Kurczę, fajnie byłoby wystąpić w odcinkach na żywo. – myśli przetaczały się przez moją głowę w zawrotnym tępie.

-Rozumiem, że potrzebujecie trochę czasu na obgadanie tego, więc może najpierw się poznacie? – zaproponował Louis Welsh. –Reszta może wyjść, a wy zostańcie.

Obserwowałem jak z każdą chwilą w pomieszczeniu ubywa osób, aż w końcu została tylko nasza piątka. Ja. Niall. Louis. Liam. Harry. Patrzyliśmy na siebie, ale nikt nie był odważny na tyle, żeby coś powiedzieć.

-Ja i Harry się już znamy – mruknął w pewnym momencie chłopak w koszulce w paski.

Wszyscy się roześmialiśmy.

-Ja z Zaynem też miałem okazję się spotkać. Dwa lata temu – wtrącił inny. –Pamiętasz? Jestem Liam.

Spojrzałem na niego. Dwa lata temu? Czyżby to był Liam Payne? TEN Liam Payne? Chłopak o niesamowitym głosie, którym potrafił każdego oczarować?

-Jasne, że pamiętam, Liam – odparłem, po czym uśmiechnąłem się do chłopaka.

-Widzę, że tylko ja nikogo z was nie znam – poskarżył się blondyn, który do tej pory siedział cicho. –Jestem Niall.

Po wymienieniu uprzejmości, spojrzałem uważnie na każdego z chłopaków.

-To co? – spytałem w końcu. –Wchodzicie w to?

-Przyszedłem tutaj, żeby pokazać się światu. A to czy wystąpię w zespole, czy solo…bez różnicy – oznajmił Louis i puścił oczko Harry'emu.

-Ja też się zgadzam. Słyszałem, że w domach jurorskich dają dobre jedzenie – mruknął Niall, na co ja prychnąłem rozbawiony.

-Skoro Louis się zgadza, to ja też – stwierdził Harry. –Nie zostawię go samego z trójką chłopaków. Byłbym zazdrosny – dodał, na co Lou wybuchnął głośnym śmiechem.

-Świetnie – uśmiechnąłem się do chłopaków. –A ty, Liam? Stworzysz z nami zespół?

Ciemny blondyn podrapał się po brodzie.

-Dwa lata temu obiecałem ci, że kiedyś wystąpimy razem, pamiętasz? - Li spojrzał w moje oczy. Skinąłem twierdząco głową. -Jasne, że w to wchodzę - dodał po chwili i uniósł kąciki ust ku górze.

Pogadaliśmy jeszcze chwilę, po czym poszliśmy oznajmić jurorom, że się zgadzamy. Wpisano nas do kategorii ‘Groups’, a my sami po paru godzinach rozmawialiśmy ze sobą, jak gdybyśmy znali się od lat. Okazało się również, że moja początkowa opinia o Louisie była błędna. Chłopak wcale nie był cichy, wręcz przeciwnie. Ciągle opowiadał jakieś kawały, śmieszne sytuacje ze swojego życia… Byłem pewien jednego – z Tomlinsonem nigdy nie będziesz się nudził! Harry, Niall i Liam również byli świetni. Od razu złapałem z nimi wspólny język. Pierwszy zgrzyt pojawił się podczas wymyślania nazwy dla naszego zespołu.

-Hmm… - Louis zmarszczył brwi. –Co powiecie na ‘Singing Carrots’? Albo ewentualnie ‘Five Carrots’?

-Nie chcę kojarzyć się z marchewką! – zaprotestował szybko Harry. –Może ‘One Step’?

-Eeee… Głupio brzmi - skrzywił się Lou. Pozostali, z wyjątkiem Harrego się z nim zgodzili.

-Niall…jakaś propozycja? – spojrzałem na blondyna, który pałaszował przypiekane ziemniaki.

-Może… - zamyślił się na chwilę, po czym spojrzał na swój talerz. –‘Niall and the Potatoes’?

-Spoko – zaśmiał się Liam.

-Nie zgadzam się! – Louis aż podskoczył. -Skoro nie chcecie być marchewkami, ziemniakami też nie będziecie.

-Jestem tego samego zdania, co Lou – powiedziałem i cicho się roześmiałem. Nialler zgromił mnie wzrokiem. Nad nazwą zastanawialiśmy się jeszcze około dwóch godzin. Proponowałem zestawić jakoś nasze imiona, ale wychodziły same beznadziejne wyrazy.

-Chłopaki, nie wymyślimy już chyba nic sensownego… - westchnąłem i zrezygnowany opadłem na hotelowe łóżko. –Według mnie ‘One Step’ było najlepsze jak na razie. Hazza, możesz zacząć przypisywać sobie wymyślenie nazwy dla zespołu.

-Dzięki, Zayn – uśmiechnął się loczek.

-My się nie zgadzamy! – oznajmili chórem Lou, Niall i Liam.

-Jeśli będziemy mieć fanów, to jak ich nazwiemy? Steppersi? – prychnął Louis. –Harry, zobacz sobie jak to brzmi.

-Przymknij się, Tomlinson – odpyskował Hazza.

W sumie Louis miał rację. Steppersi wcale nie brzmiało fajnie. Po krótkiej kłótni ustaliliśmy, że jeśli w ciągu piętnastu minut nikt nie wymyśli czegoś sensownego, będziemy nazywać się ‘One Step’. Lou powiedział, że zaczyna intensywnie myśleć i jest pewny, że w końcu wpadnie na coś fajnego. Chyba faktycznie chciał, żeby w naszą nazwę wchodziło słowo Marchewka. Mimo tego, że minuty mijały, Louis ciągle milczał. Już zaczynałem godzić się z myślą, że będziemy nazywać się ‘One Step’, wtedy Harry zerwał się z łóżka.

-MAM! – wrzasnął.

Spojrzałem na niego uważnie.

-Oby to było lepsze, niż One Step, Haroldzie – mruknął Lou i dał Hazzie kuksańca w żebra.

-Auć… - syknął Styles. –Dobra, co powiecie na One Direction?

-One Direction? – spytałem jednocześnie z Liamem.

-W sumie brzmi fajnie – stwierdził uśmiechnięty Niall. –Wszystkim pasuje? Zayn? Liam?

-Mi się podoba – odpowiedziałem szczerze.

-Jest fajna – zgodził się Liam. –Louis? Co sądzisz?

-Przyznam Harry, że się postarałeś – uśmiechnął się w końcu Tomlinson. –Przyszliśmy na castingi oddzielnie, a teraz jako zespół pójdziemy w jednym kierunku. Brzmi świetnie.

-To zostało nam tylko przygotowanie piosenki na etap domów jurorskich. Musimy też sprawdzić, jak razem brzmimy. Ustalić kto, co i jak będzie śpiewał – oznajmił Liam.

Odniosłem wrażenie, że Liam jest najbardziej rozsądny i zorganizowany. Woli wszystko wcześniej zaplanować i liczy się ze zdaniem innych, mimo to, potrafi postawić na swoim. No i nie zapominajmy o tym, że ma świetny głos.

Większość nocy spędziliśmy na wybieraniu piosenki, a gdy w końcu zdecydowaliśmy się na Torn, byliśmy zmuszeni wszystko przećwiczyć. Na początku nic nie wychodziło tak, jak chcieliśmy, ale z czasem zgraliśmy się i wszystko nabrało tempa.

Rano jurorzy oznajmili nam, że możemy zadzwonić do bliskich, a później mamy się spakować i jedziemy do domów jurorskich. Najpierw zadzwoniłem do mamy. Powiedziałem, że wszystko jest ok, że poznałem świetne osoby, z którymi z pomocą jurorów stworzyłem zespół, że tęsknię i, że ją kocham. Cała rozmowa zajęła mi około  10ciu minut. Spieszyłem się, bo chciałem zadzwonić jeszcze do Melanie. Wybrałem jej numer.

-Zayn? – usłyszałem w słuchawce melodyjny głos.

-A kto by inny? – zaśmiałem się wesoło.

-I jak tam? – spytała Mel. –Nawet nie masz pojęcia, jak bez ciebie jest nudno.

-Mam pojęcie – przyznałem nieskromnie. Melanie prychnęła rozbawiona.

-No, opowiadaj! – ponagliła mnie moja przyjaciółka.

-No więc nie wszystko poszło, tak jak chciałem. W sumie jest całkiem inaczej, niż początkowo zakładaliśmy, ale nie żałuję. Jurorzy połączyli mnie i czterech innych chłopaków: Nialla, Liama, Louisa i Harrego w zespół. Jest spoko, nawet więcej niż spoko. Chłopcy są fantastyczni. W zasadzie łatwo się dogadujemy. Zaraz jedziemy do domów jurorskich. Trzymaj za nas, to znaczy za One Direction kciuki. Przydadzą się.

-One Direction? Fajnie brzmi – zauważyła brunetka. –Gratuluję Zayn. Wiedziałam, że dasz radę. Kurczę, tęsknię za tobą, wiesz?

-Ja za tobą też tęsknię, mała – westchnąłem cicho. –Ale jeśli dobrze nam pójdzie, zabiorę cię ze sobą na odcinki na żywo.

-Trzymam za słowo, Malik. Zadzwoń, jak wam pozwolą i zdaj mi relacje.

-Nie ma problemu. Pa, Mel – mruknąłem, po czym się rozłączyłem. Usłyszałem ciche chrząknięcie. Dopiero teraz zorientowałem się, że Lou i Hazza stoją za mną.

-Dzieewczynaa? – spytał Louis i przeciągnął się.

-Nie – zaprzeczyłem. –Przyjaciółka.

-Jasne, jasne… - naigrywał się Harry. –Ja za tobą też tęsknię, mała – zacytował moje słowa.

-Styles, radzę ci, żebyś się zamknął – warknąłem w jego stronę.

-Przepraszam, panie drażliwy – zachichotał Hazza.

-Wybaczam, panie kręcony – odparowałem.

Louis, który przysłuchiwał się naszej wymianie zdań, parsknął śmiechem.

-Z czego rżysz? – zapytałem, unosząc jedną brew do góry.

-Z tego, że jesteśmy tacy seksowni, a żaden z nas nie ma dziewczyny – Lou rozłożył bezradnie ramiona.

-Myślałem, że Harry ma dziewczynę – oznajmiłem wesoło.

-Po czym wnioskujesz? – Tomlinson był wyraźnie zaintrygowany.

-Dziewczyny lecą na bezczelnych i kręconych chłopców – oświadczyłem po chwili. Louis parsknął śmiechem.

-Na mnie najwidoczniej nie lecą – poskarżył się Harry. –Ale dopóki nie znajdę idealnej dziewczyny, mam Louisa – dodał, przytulając się do Lou.

Zaśmiałem się głośno, po czym zacząłem się pakować. Moje rzeczy dokładnie ułożyłem w dużej walizce. Reszta chłopaków nie była taka dokładna. Harry stwierdził, że skoro za chwilę znowu będziemy się wypakowywać, może wszystko wrzucić do reklamówki, a reklamówkę schowa do walizki Louisa.

-A co z twoją walizką, Hazza? – spytał Liam, patrząc uważnie na loczka.

-Nie pomyślałem o tym – syknął Styles i uderzył się w czoło. –Niall?! – wrzasnął po chwili.

-Czego chcesz? – Nialler wychylił głowę zza framugi drzwi.

-Nie potrzebujesz dodatkowej walizki? – Harry spojrzał na niego z oczami szczeniaczka.

-Eee…mają tutaj dobre chipsy – odparł blondyn. –Mógłbym pożyczyć trochę paczek.

-Pożyczyć na stałe – poprawiłem Horana. Chłopak się roześmiał. –To się nazywa kradzież, Niall – dodałem, wytykając język w jego stronę.

-Ale dla dobrej rzeczy! – zaprotestował Irlandczyk. –Ja nie będę głodny, a jeśli wy będziecie grzeczni, to się z wami podzielę.

-Dobra, idź. Tylko nie zjedz wszystkiego po drodze – mruknąłem i usiadłem na łóżko.

-Świetnie – głos Nialla był wyraźnie podekscytowany. –Harry, podaj walizkę! – zarządził.

-Tylko z umiarem, Horan – zachichotał Hazza, po czym rzucił mu torbę. Niall szybko wybiegł z naszego pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi.

Gdy wrócił, wszyscy byliśmy już gotowi, aby rozpocząć największą przygodę naszego życia. Autokar czekał już na wszystkich zakwalifikowanych uczestników. Razem z chłopakami zajęliśmy miejsca na samym tyle. Lou usiadł z Harrym, Liam z Niallem, a ja zająłem dwa wolne siedzenia. Głównym tematem naszych rozmów były oczywiście dziewczyny. To właśnie wtedy właśnie przypomniałem sobie o Rebecce. A co jeśli się nie dostała? Jeśli już nigdy się nie zobaczymy i nie będziemy mieli możliwości porozmawiania ze sobą? Moje wątpliwości zostały rozwiane w jednej chwili.

~

I jest rozdział IV. Kolejny rozdział bez Melanie, ale mam nadzieję, że mi to wybaczycie ; ) Przyznam, że ten rozdział mi się podoba, nie wiem dlaczego, ale łatwo mi się go pisało i już go polubiłam. Mam nadzieję, że Wy też. 

Aha, jeszcze jedna sprawa...nie piszę tego dla jak największej liczby komentarzy, nie chcę mieć po 30 - 40 komentujących pod każdym rozdziałem, wiem, że może mało osób czyta tego bloga, ale komentarze od Was naprawdę sprawiają mi radość, nawet te krótkie. Może potrzebuję jeszcze trochę czasu, by się wybić w świecie bloggerów...nie wiem. Jestem dobrej myśli. Okej, jak Wam mijają wakacje? Mi na razie nudno, poznałam trochę moją nową klasę, 33 świetne osoby, zapowiadają się cudowne 3 lata w liceum, mam przynajmniej taką nadzieję : ) 

Miłego dnia.