Rozdział I: Jesteś niesamowity, kiedy śpiewasz. Słysząc twój głos, stałam jak zaczarowana. Nie chrzań, że sobie nie poradzisz, bo ja wiem, że będziesz świetny.

>Z perspektywy Melanie<

Stałam pod drzwiami domu mojego przyjaciela, przestępując z nogi na nogę. Robiło się coraz zimniej i czułam, że jeszcze kilka sekund, a zmienię się z bryłę lodu. Wyjęłam zmarzniętą dłoń z kieszeni, po czym kilkakrotnie nacisnęłam dzwonek. Usłyszałam irytującą melodyjkę, która z każdą chwilą stawała się coraz głośniejsza.

-Sam tego chciałeś – mruknęłam pod nosem i nacisnęłam klamkę. Drzwi były otwarte. Weszłam do przedpokoju, a kurtkę odwiesiłam na wieszak. –Halo?! Zayn? Doniyah?  – zawołałam donośnym głosem. Odpowiedziała mi cisza. Po chwili do moich uszu dotarł dźwięk czyjegoś głosu, przeplatany z szumem lejącej się wody. Skierowałam się na górę, gdzie Zayn miał łazienkę. Już miałam wejść do środka, ale coś mnie zatrzymało. Czyjś głos sprawił, że nie mogłam ruszyć się z miejsca.

You should let me love you

Let me be the one to give you everything you want and need

Baby, good love and protection

Make me your selection

Show you the way love’s supposed to be

Baby you should let me love you, love you, love you, loooooove you. Yeah.

W pewnym momencie wszystko ucichło. Woda. Śpiew. Czułam jak narastająca cisza zaczyna mnie przytłaczać, chciałam usiąść. Mimo to, wciąż stałam. Patrzyłam beznamiętnym wzrokiem na drzwi, a w uszach dudniły mi słowa piosenki. Nigdy nie słyszałam, jak śpiewa Zayn. I gdyby nie ta wizyta zapewne bym się nie dowiedziała. Z osłupienia wyrwał mnie dźwięk otwieranych drzwi. Mój przyjaciel wyszedł z łazienki owinięty w ręcznik, który spadł mu, gdy tylko mnie zobaczył. Odwróciłam gwałtownie głowę.

-Melanie? – spytał zdezorientowany.

-Nie. Włamywacz. Raczej, że ja – odparłam, rzucając mu ręcznik. –Zasłoń się proszę, nie mam ochoty oglądać twoich czterech liter. 

-Jesteś pewna? Ja uważam, że jestem seksowny, gdy wychodzę spod prysznica – z jego tonu wywnioskowałam, że był rozbawiony i zażenowany jednocześnie.

-Haha. Zabawne – skwitowałam, po czym spojrzałam ponownie na Zayna, który zawiązywał supełek na ręczniku. –Od razu lepiej – dodałam, gdy zobaczyłam, że brunet trochę się osłonił.

-Co ty tu robisz? – zignorował moje wcześniejsze słowa. –Przy drzwiach jest taki przycisk. Nazywa się dzwonek. Mam ci pokazać jak go używać?

-Zayn, nie rób ze mnie idiotki – syknęłam w stronę chłopaka. –Dzwoniłam. 3 razy. Stałam pod drzwiami pięć minut, a jeśli mogę zauważyć, jest minus dwadzieścia stopni.

-Jasne. Sorki, nie powinienem był na ciebie naskakiwać. Po prostu mnie zaskoczyłaś, to wszystko – wzruszył ramionami, patrząc na mnie swymi czekoladowymi oczami. Nagle coś sobie uświadomił. –Od jak dawna tutaj stałaś?

-Wystarczająco długo, aby stwierdzić, że jesteś głupkiem – odparłam, stając naprzeciwko bruneta. –Dlaczego nie powiedziałeś mi o tym, że tak fantastycznie śpiewasz? Myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi i nie mamy przed sobą tajemnic.

-Przepraszam – bąknął, unikając mojego wzroku.

-Zayn, żartowałam – roześmiałam się, gdy ujrzałam minę chłopaka. Spiorunował mnie wzrokiem, lecz po chwili również się roześmiał.

-Idę się ubrać. Poczekaj nam nie w salonie – oznajmił i wszedł do swojego pokoju. Schodząc na parter, w głowie wciąż miałam piosenkę, którą śpiewał Zayn. Znalazłszy się w salonie, włączyłam telewizor. Jak to miałam w zwyczaju, zaczęłam skakać po kanałach od razu, gdy pilot znalazł się w mojej dłoni. Na większość kanałów nie znalazłam nic ciekawego. Dopiero jedna z reklam przykuła moją uwagę. „Jesteś rządny przygód? Kochasz śpiewać? Przestań nucić pod prysznicem piosenki ulubionych gwiazd i pokaż się światu! Spraw, żeby to TWOJE piosenki nucili ludzie! Już dzisiaj w Londynie casting do VII edycji X-Factora. Nie zwlekaj! Może to TY będziesz tym szczęśliwcem, którego marzenia się spełnią.”  Wsłuchiwałam się w słowa, które wypowiadał mężczyzna w reklamie. Wtedy przyszło mi coś do głowy.

-Zayn! – wrzasnęłam. –Zayn, chodź tutaj szybko!

-Idę przecież – usłyszałam w odpowiedzi, a zaraz potem ujrzałam sylwetkę mojego przyjaciela. Był ubrany w jeansy, szary t-shirt, bejsbolówkę, a na nogach miał niebieskie nike. Świetnie. Nie będzie musiał się przebierać.

-Wreszcie – rzuciłam i wyłączyłam telewizor. –Chodź, wychodzimy.

-Co? – spytał zdezorientowanym głosem brunet. –Gdzie?

-Niespodzianka – ukazałam szereg swoich śnieżnobiałych ząbków, po czym pociągnęłam Zayna za rękaw bejsbolówki. Przed wyjściem z domu ubraliśmy kurtki.

-Wolniej wariatko – burknął Zayn, kiedy ruszyłam biegiem do londyńskiego autobusu, który już miał odjeżdżać z przystanku. 

-Siadaj – rozkazałam i sama poszłam kupić nam dwa bilety.

-Co ty kombinujesz? – spytał Zayn, patrząc mi prosto w oczy.

-Zobaczysz, za… - spojrzałam za okno. –Właściwie to zaraz. Jesteśmy na miejscu.

-Melanie – powiedział powoli brunet. –Serio, moglibyśmy tutaj podejść.

-Nie marudź – zganiłam chłopaka i zaczęliśmy iść w stronę budynku, w którym odbywał się casting.

-Naprawdę nie rozumiem o co ci chodzi, Mel. Wolałbym siedzieć na kanapie i oglądać jakiś fajny film, a nie włóczyć się po Londynie w taki mróz. Nie wiem, czy to kara za to, że musiałaś stać pod moimi drzwiami, czy… - zakończył swój monolog i gwałtownie się zatrzymał.

-Co jest? – zerknęłam na Zayna kątem oka.

-Nie ma mowy, nie pójdę tam – oznajmił spokojnym tonem, ale wyglądał jakby zaraz miał wybuchnąć.

-Dlaczego? – spytałam i spojrzałam głupio na bruneta.

-Bo nie chcę! – krzyknął. –Nie rozumiesz tego?

-Jesteś świetny – przerwałam mu. –To szansa dla ciebie – próbowałam go jakoś przekonać, ale wiedziałam, że jestem na przegranej pozycji.

-Nie jestem – zaskoczył mnie jego wrogi ton. -To było tylko takie głupie śpiewanie pod prysznicem. Zawsze tak robię. Dlaczego chcesz mnie ciągnąć od razu do tego komercyjnego programu?! Przyjaźnimy się, Melanie! Do jasnej cholery, myślałem, że mnie znasz! Wiesz co sądzę o tym całym X-Factorze – przez swój krzyk, przykuł uwagę innych ludzi.

-Przepraszam – wyszeptałam. –Chciałam dobrze…

Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam w stronę przystanku.

-Czekaj – zawołał za mną Zayn, po czym złapał mnie za nadgarstek –Przepraszam.

Zignorowałam jego słowa.

-Dlaczego tak zareagowałeś? Przecież nie zrobiłam nic złego.

-Bo już tutaj byłem…dwa lata temu! – wybuchnął. –I to było straszne. Nie mogłem, nie potrafiłem wejść na scenę i zaśpiewać. Rozumiesz mnie, Melanie? Po prostu nie mogłem. Stałem za kulisami i nie reagowałem na zachęty prowadzącego. Nie chcę drugi raz tego przeżywać… - westchnął i wbił wzrok w swoje buty.

-Hej, Zayn…Popatrz na mnie – gdy chłopak wykonał moją prośbę, kontynuowałam moją przemowę: -Jesteś niesamowity, kiedy śpiewasz. Słysząc twój głos, stałam jak zaczarowana.  Nie chrzań, że sobie nie poradzisz, bo ja wiem, że będziesz świetny. Zachwycisz ich tak samo, jak zachwyciłeś mnie. Jeśli nie chcesz zrobić tego dla mnie, zrób to dla siebie, bo to ogromna szansa. Udowodnij sobie, że dasz radę.

Przez chwilę staliśmy w milczeniu.

-Masz rację – powiedział w końcu Zayn. –Zrobię to, do cholery. Chodźmy.

Ruszyłam za chłopakiem. Przy wejściu powitała nas bardzo miła pani, która podała formularz zgłoszeniowy i przypięła Zayn'owi numerek do koszulki.

-Mam nadzieję, że numer 165616 przyniesie ci szczęście – powiedziałam, posyłając brunetowi zachęcający uśmiech. Nie odpowiedział. –Denerwujesz się?

-Nie, wcale… - prychnął lekceważąco. –No jasne, że się denerwuję. W ogóle się nie przygotowałem! Co mam zaśpiewać?

-To co śpiewałeś, kiedy brałeś prysznic – oznajmiłam i pokazałam mu język.

-Od dzisiaj zamykam drzwi na klucz – westchnął rozbawiony chłopak. Kilka minut później ruszył do poczekalni dla uczestników. Ja zostałam zaproszona za kulisy, skąd miałam oglądać występ mojego przyjaciela na dużym telewizorze.

-Jesteś jego dziewczyną? – spytał mnie prowadzący, kiedy Zayn wchodził na scenę.

-Przyjaciółką – uściśliłam i lekko się uśmiechnęłam.

-Tak to się teraz nazywa? – uśmiechnął się łobuzersko

Zignorowałam jego słowa, ponieważ usłyszałam gromkie oklaski, które otrzymał mój przyjaciel, gdy tylko wyszedł przed jurorów. Spojrzałam w telewizor.

„-Cześć – przywitał go Simon Cowell. –Przedstaw się nam.

-Nazywam się Zayn Malik, pochodzę z Bradford, ale obecnie mieszkam w Londynie. Mam 17 lat i lubię śpiewać.

-Co nam dzisiaj zaprezentujesz? – spytał inny z jurorów.

-Let me love you z repertuaru Mario.

-Scena jest twoja! – oznajmił z entuzjazmem Cowell.”

Obserwowałam jak Zayn bierze do ręki mikrofon, a z jego ust wydobywają się pierwsze dźwięki. Stałam jak zaczarowana, słysząc śpiew chłopaka. Nawet gdy skończył i jurorzy przepuścili go dalej, wciąż wpatrywałam się w monitor.

-Melanie! – wykrzyknął Zayn. –Udało się!

Jego donośny głos wyrwał mnie z osłupienia.

-Gratuluję – pocałowałam chłopaka w policzek. –Mówiłam, że powalisz ich na kolana.

-To dzięki tobie – uśmiechnął się szeroko, po czym wziął mnie na ręce i zaczął obracać w powietrzu.

-Postaw mnie na ziemię, wariacie! – zaśmiałam się melodyjnie. –Idziemy to uczcić, prawda? - zapytałam, gdy znalazłam się na pewnym gruncie.  

-Jasne, chodźmy – odparł, po czym wyszliśmy z budynku.

~

I oto jest rozdział pierwszy. Jak Wam się podoba? Bo mi tak sobie. Chcę moich czytelników z Cause We Are The Same, brakuje mi Was, wiecie? <3 Akcja w późniejszych rozdziałach się rozkręci, ale nie chcę wszystkiego zdradzać w pierwszym rozdziale, bo nie byłoby sensu dłużej prowadzić tego bloga. Dobra, nie rozpisuję się, co sądzicie o tym rozdziale? I o pomyśle na bloga? Nazwę adresu wzięłam z piosenki Behind Blue Eyes, polecam, jest cudowna :)