Rozdział II: To twój głos zapewnił ci przejście do kolejnego etapu, a nie ja...

>Z perspektywy Melanie<

-Dlaczego wcześniej nie powiedziałeś mi, że umiesz fantastycznie śpiewać? I, że już kiedyś tutaj byłeś – wytknęłam mu, spoglądając to w tęczówki chłopaka, to na swoje buty.

-Nie wiem, wstydziłem się – odpowiedział Zayn i wzruszył obojętnie ramionami. –Kurczę, wciąż nie mogę uwierzyć, że mi się udało, że nam się udało. Melanie, będę ci dziękował do końca życia. Jesteś świetną przyjaciółką!

-Wiem – przyznałam nieskromnie. –Ale to twój głos zapewnił ci przejście do kolejnego etapu, a nie ja – uniosłam kąciki ust ku górze i przytuliłam bruneta. Byłam pewna dwóch rzeczy. Pierwszej, że zasłużył na przejście dalej i drugiej, że będzie dawał z siebie wszystko i ma szanse dojść naprawdę daleko. Nigdy nie zdawałam sobie sprawy, że mam tak utalentowanego przyjaciela. Gdy Zayn śpiewał, cały świat się zatrzymywał. Był tylko on i jego muzyka. To naprawdę piękne uczucie patrzeć na osobę, która potrafi w zupełności oddać się piosence. W mojej głowie pojawił się obraz Zayna, kiedy śpiewał na scenie: „You should let me love you, love you, love you, looove.” Z chwilowego zawieszenia wyrwał mnie głos mojego przyjaciela.

-Mel? Od kiedy śpisz na stojąco? – spytał kpiąco brunet.

-Zamknij się, Malik – odpyskowałam, marszcząc nosek.

-Tak jest, wasza wysokość! – zasalutował chłopak. Widząc to, uderzyłam go lekko w ramię i wbiłam w niego wzrok. Po chwili oboje wybuchnęliśmy śmiechem.

-Idziemy na pizzę, czy robimy coś w domu? – spojrzałam na Zayna i uniosłam jedną brew.

-Pizza – stwierdził nieznoszącym sprzeciwu głosem i bezapelacyjnie wciągnął mnie do naszej ulubionej pizzerii. Zajęliśmy stolik przy ścianie obok dużego akwarium.

-Serio? – zapytał Zayn.

Nie zakumałam.

-O co ci chodzi? – zerknęłam na niego dziwnym wzrokiem.

-Musieliśmy usiąść akurat obok akwarium?

-Zayn, słoneczko…zapewniam, że te rybki boją się ciebie bardziej, niż ty ich – pokazałam mu język.

-Nie chodzi o rybki, uwierz mi. To akwarium przypomina mi morze, a ja nienawidzę pływać w otwartych przestrzeniach – brunet wzruszył obojęie ramionami.

-Raczej boisz się wody, to wszystko – stwierdziłam z przekąsem.

-Zamknij się, Mel – warknął w moją stronę Zayn. –Jaką pizzę zamawiamy?

-Meksykańską – odparłam bez zastanowienia.

-Melanie – westchnął brunet. –Przecież ty nie lubisz ostrego żarcia.

-Tak wiem, ale ty lubisz – mruknęłam i posłałam chłopakowi łobuzerski uśmiech. –Dzień dobroci dla zwierząt – uściśliłam, ujrzawszy dziwny wzrok Malika. Od razu pożałowałam ostatniego zdania, ponieważ w ostatniej chwili zrobiłam unik przed serwetkami, które leciały w moją stronę. Zgromiłam Zayna wzrokiem. Miałam wylać na niego wodę z wazonu, ale mnie powstrzymał.

-Przestań – syknął ostrzegawczo, zezując na nadchodzącego kelnera. Od razu się wyprostowałam i ułożyłam dłonie na kolanach.

-Dzień dobry, jestem Stan – rzekł beznamiętnym tonem mężczyzna. –Co podać?

-Pizzę meksykańską z podwójnym serem, dwie cole i… - zaczął wyliczać Zayn. -…i serwetki.

Roześmiałam się pod nosem. Stan popatrzył na mnie dziwnym wzrokiem.

-Oczywiście – warknął kelner, po czym zapisał zamówienie i oddalił się do kuchni. Chwilę później przyniósł nasze cole i serwetki. Pizzę doniósł piętnaście minut później.

-Ale pachnie – zachwycił się Zayn, po czym wziął jeden kawałek pizzy i skierował go do swoich ust. –Smacznego.

-Wzajemnie – odparłam. Wzięłam część pizzy i ostrożnie odgryzłam z niej kawałek. Na efekt nie trzeba było długo czekać, język zaczął mnie palić. Mimowolnie się skrzywiłam.

-Nie otrujesz się, Mel – stwierdził rozbawiony Zayn. –Staraj się nie dotykać pizzy czubkiem języka, będzie mniej piekło.

-Dziękuję za radę – mruknęłam i odgryzłam kolejny kawałek. Tym razem postąpiłam tak, jak mówił Zayn. Miał rację. Nie piekło tak bardzo jak wcześniej.

-Nie ma za co – odpowiedział brunet, przełykając pizzę. –Aha, Mel...

-Tak, Zayn? – spojrzałam na niego pytająco.

-Masz keczup pod nosem – dodał, parskając głośnym śmichem.

-Och, zamknij się – machnęłam lekceważąco ręką, ale mimo to wzięłam serwetkę i wytarłam miejsce, które wskazał Zayn. Chłopak wciąż mnie obserwował. –Możesz zająć się jedzeniem pizzy? – spytałam zirytowana.

-Nie – odparł krótko. –Wolę patrzeć jak jesz. Śmiesznie wyglądasz, kiedy się krzywisz.

Słysząc to, pokręciłam rozbawiona głową i spojrzałam na talerz z pizzą. Zayn zdołał pochłonąć trzy kawałki i zabierał się za czwarty. Ja ledwo zdołałam upchnąć w siebie jeden.

-Nie dam rady więcej zjeść – oznajmiłam z rezygnacją i upiłam dwa łyki coli. –Musisz sam skończyć.

-Spoko mała, dam radę – Zayn przełknął kolejny kawałek. Nie mogłam się nadziwić. Chłopak potrafił sam zjeść jedną dużą pizzę i mimo tego, że rzadko kiedy chodził na siłownię, zachowywał wspaniałą sylwetkę. Przez kilka kolejnych minut siedzieliśmy w zupełnym milczeniu. Zayn pałaszował dwa ostatnie kawałki pizzy na zmianę, bo jak stwierdził, ‘nie chciał, żeby czuły się samotne’, a ja go obserwowałam. Patrzyłam na jego idealną twarz. Był przystojny. Bezapelacyjnie. Musiałam to przyznać, ale nigdy nie czułam do niego czegoś silnego. Och, jasne. Kochałam go, ale nie jak dziewczyna kocha chłopaka, tylko jak najlepszego przyjaciela, jak brata, którego zawsze chciałam mieć. Wiedziałam, że Zayn czuje to samo.

-Skończyłem – oznajmił, wyrywając mnie z zadumy. Spojrzałam na niego z uśmiechem. Dopił colę i poklepał się po brzuchu. –Proszę o rachunek – zwrócił się w stronę kelnera. Stan niechętnie do nas podszedł.

-15£ - powiedział, spoglądając to na mnie, to na Zayna. Mój przyjaciel zapłacił, po czym wstaliśmy od stolika. Kelner niepocieszony odszedł w stronę baru.

-Pewnie liczył na jakiś napiwek – stwierdził Zayn.

–Ciekawe za co? Za miłą obsługę? – prychnęłam. Brunet cicho się roześmiał.

Po wyjściu z lokalu zrobiło mi się zimno. Jak najszybciej chciałam znaleźć się w domu, wziąć gorącą kąpiel i wskoczyć do ciepłego łóżka. O niczym innym nie marzyłam.

-Zimno ci? – spytał Zayn, gdy zobaczył, że co jakiś czas się wzdrygam.

-Trochę – przyznałam i jeszcze przyspieszyłam kroku.

-Naukowcy udowodnili, że człowiekowi robi się cieplej kiedy się rozbierze i przytuli do innej osoby – zauważył mój przyjaciel. –Nie każę ci wyskakiwać z ubrań, ale przytulić się możesz – dodał i nie czekając na moją reakcję przyciągnął mnie do siebie. Od razu zrobiło mi się przyjemniej. Szliśmy przez zaśnieżone ulice Londynu, obejmując się niczym zakochana para. Każdy postronny obserwator musiał nas za takową uważać. W tym momencie miałam to gdzieś, liczyło się tylko to, że jest mi trochę cieplej.

*10 minut później*

Staliśmy już pod moim domem. Chciałam wejść do środka, ale Zayn mnie zatrzymał.

-Słuchaj – zaczął poważnym głosem. –Chcę ci jeszcze raz podziękować, to tylko dzięki tobie w ogóle poszedłem drugi raz do tego X-Factora.

-Nie ma o czym mówić – wtrąciłam, ale on ciągnął dalej.

-Przestań, Mel. Nie przerywaj. Dzisiaj sobie coś udowodniłem. Już wiem, że nie warto się poddawać po jednym nieudanym występie. Dzisiaj pokonałem swoje ‘drugie ja’. Ten dzień był wyjątkowy. Chciałbym wykrzyczeć całemu światu, że jestem w X-Factorze.

-Zayn, przestań. I tak byś tam kiedyś poszedł, uwierz mi. Ja tylko to wszystko przyspieszyłam – powiedziałam, patrząc w jego czekoladowe tęczówki. –A co do krzyczenia…przykro mi, ale w regulaminie masz napisane, że nikt oprócz rodziny nie może dowiedzieć się, że przeszedłeś dalej, aż do czasu, kiedy odcinki pokażą w telewizji.

-Taa, racja, racja. Musimy się tym cieszyć we dwoje. Rodzicom i siostrom też na razie nie powiem – oznajmił, mocno mnie przytulając.

-Malik, puszczaj! Udusisz mnie – wydyszałam. –Do jutra – mruknęłam, gdy udało wyswobodzić mi się z silnych ramion chłopaka.

-Kolorowych snów! – zawołał chłopak, zanim zniknęłam z pola jego widzenia.

~

Rozdział drugi. Chyba gorszy od pierwszego, jestem totalnie niezadowolona *.* Trolololo. Dzięki za 10 komentarzy pod poprzednim i przepraszam za długą przerwę.